In deze norm ten behoeve van de toetsing van de uiterste en de bruikbaarheidsgrenstoestanden zijn berekeningsmethoden opgenomen voor de bepaling van de maximale grondmechanische draagkracht en de zakking van de bovenkant van de paalfundering van de maximale grondmechanische draagkracht en de zakking van de bovenkant van de paalfundering van een bouwconstructie die is gefundeerd op axiaal op druk belaste palen. Voorafgaande aan het bereiken van de maximale grondmechanische draagkracht van op palen gefundeerde elementen treden vanzelfsprekend grote zakkingen en zakkingsverschillen op. Ten gevolge van deze zakkingsverschillen kunnen bezwijkverschijnselen in de draagconstructie van het bouwwerk ontstaan. Voor de toetsing van deze uiterste grenstoestand van de zakkingsverschillen - uitgedrukt in de relatieve rotatie - onder de rekenwaarden van de belasting en de grondparameters bepalend. Hierbij zijn de betreffende partiele belastings- en materiaalfactoren toegepast op de representatieve waarden. Deze norm is bedoeld om te worden toegepast op alle paalfunderingen waarop statische of quasi-statische drukkrachten werken die drukkrachten in de palen veroorzaken. In de norm is rekening gehouden met het effect van herverdeling van de belastingen tussen de funderingspunten in samenhang metde stijfheid van de bouwconstructie en met het aantal op het perceel uitgevoerde sonderingen. Ten aanzien van de bepaling van de negatieve kleef geeft de norm aanwijzingen voor de berekening van de maximaal te verwachten waarde van de negatieve kleef. Het kan van belang zijn om, voor de toepassing hiervan, een grondige analyse te maken van de situatie in het betreffende geval teneinde de daarbij te verwachten bovengrenswaarde van de negatieve kleef, te benaderen.